Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po całą serię sięgnęłam po obejrzeniu serialu na Netflixie. Trochę z sentymentu dla serialu o Sabrinie nastoletniej czarownicy, który był emitowany wiele lat temu. Czytając wszystkie trzy części cały czas miałam wrażenie, że autorce zlecono przeczytanie scenariusza, obejrzenie serialu, a następnie na tej podstawie miała napisać coś pokrętnego, skoro to specjalistka od kreatywnego pisania. Czyta się to topornie przez zaburzoną chronologię, nieco zagadkowo. Ktoś , kto nie oglądał serialu na Netflix zupełnie może się pogubić. Ostatnia część najsłabsza, chaotyczna, brakuje wielu wątków, jakby była niedokończona. Generalnie do przeczytania na raz. I do zapomnienia. Nie polecam kupować w księgarni, szkoda kasy. Mnie osobiście rozczarowała.

"Pochwała nudy" to zbiór esejów, ale w swojej opinii, aby nikogo z czytających nie zanudzić, zajmę się jedynie tym tytułowym i może ewentualnie... Treść eseju to tak naprawdę mowa wygłoszona przez Brodskiego na uroczystej promocji absolwentów jakiejś amerykańskiej szkoły (uniwersytetu). Bohaterką uczynił Brodski nudę i od razu uzmysłowił słuchającym (i czytającym),że lekko w życiu mieć nie będą. Jeżeli obiorą młodzi za życiowe motto samorealizację w jakiejś dziedzinie nauki (technicznej, czy humanistycznej) to perspektywy rysują się przed nimi marne. Co prawda cała historia odkryć naukowych, czy koncepcji etycznych powoduje, że jakieś pojęcie zmienności i oryginalności jest obecne, ale ta jednostajność owych innowacji staje się po pewnym czasie nudna. Co więcej aktywność na tym polu spowoduje zapewne przypływ gotówki, ale skoro istnieje zależność, że czas to pieniądz, czyli spora ilość kasy powoduje zwiększenie ilości czasu, czyli nuda jest nieuchronna. Z kolei można wybrać jakaś formę aktywności ości na polu sztuki, ale tutaj z kolei kasę czeszą jedynie wybrani i kto zgodzi się na malowanie obrazów, czy rzeźbienie jezusków, kiedy wiąże się to z pustą kieszenią. Czyli, tak źle i tak niedobrze, tym bardziej, że... i tutaj Brodski od razu przestrzega: "Warto jedynie przypomnieć, żeby państwo bardziej krytycznie patrzyli na pieniądze, albowiem zera na Państwa kontach mogą pociągnąć za sobą ich odpowiedniki w głowach" Oczywiście - zdaniem Brodskiego - można z nudą walczyć. Na przykład poprzez zmianę pracy, żony, kochanków, tapety w pokoju, kraju, klimatu, można spróbować alkoholu, kursów gotowania, czy psychoanalitycznych terapii, czy nawet pisanie opinii na LC, ale i tak na końcu ostaną się jedynie nerwica i depresja. Ale Brodski nie byłby Brodskim gdyby nie poszedł po rozum do głowy i czegoś nie wymyślił i ostatecznie nie przytoczył wersu amerykańskiego poety Roberta Frosta, który napisał: "Najlepsze wyjście zawsze wiedzie na wskroś", Czyli nie walczyć z nią, ale wykorzystać jej nieuniknione atrybuty. Na przykład pierwsze z brzegu skojarzenie: nuda to czas. I tym samym nudę potraktować jako okno na czas i za jej pośrednictwem "doświadczyć inwazji czasu w Państwa system wartości", co osadza życie we właściwej perspektywie, a to z kolei owocuje precyzją i pokorą. Właśnie pokora, której istotę najlepiej oddaje...kurz, gdy się go ściera ze stołu: "Pamiętaj o mnie" szepcze kurz. I chyba puenta w kontekście owej przywołanej znikomości: "To właśnie znaczy być znikomym. Jeśli dopiero paraliżująca wolę nuda pozwala nam to zrozumieć, to cześć niechaj będzie nudzie. Jesteś znikomy, ponieważ jesteś skończony. Im bardziej coś jest skończone, tym bardziej jest przepełnione życiem, uczuciami, radością, obawami, zrozumieniem(...) Gdyż nuda jest nudą nieskończoności." I na koniec rada Brodskiego, gdyby ktoś chciał w klasyczny sposób walczyć z nudą. Czasy się zmieniły i tym samym konfiguracja technologiczna również, ale istota owej rady chyba uniwersalna: "Mogą państwo szukać ratunku w powieściach kryminalnych, albo w kinie akcji, w czymś długotrwałym, choćby tylko na kilka godzin. Proszę jednak unikać telewizji, zwłaszcza skakania po kanałach - bo to już jest jałowość wcielona." I na koniec ciekawy konstatacja zawarta w eseju zatytułowanym "Jak czytać książki?" .... i jest ona raczej odpowiedzią na pytanie "jakie książki czytać?". Poezja, przede wszystkim poezja. I teraz cytat z fragmentu, w którym Brodski wymienia atuty i nazwiska pisarzy z poszczególnych( raczej głównych) obszarów językowych. Po angielskim, niemieckim, hiszpańskim, a przed francuskim, holenderskim, greckim, rosyjskim, portugalskim jest coś o języku polskim: "Jeśli natomiast polski - lub jeżeli ktoś zna polski (co przyniesie nieocenione korzyści, gdyż najbardziej niezwykła poezja naszego stulecia powstała w tym języku)- chciałbym wymienić nazwiska Leopolda Staffa, Czesława Miłosza, Zbigniewa Herberta i Wisławy Szymborskiej".

Kiedy zgłaszam się w naborach po książkę do zrecenzowania zawsze jestem pełna obaw. Bo wiecie- co jak książka by mi się nie spodobała? Przykro wtedy pisać negatywną opinię, a coś napisać trzeba 🤷🏽‍♀️ Nie zgłaszam się do wszystkiego jak leci, uważnie dobieram tytuły, zawsze czytam opis, sprawdzam gatunek. Wiadomo, nie zawsze to wystarczy, ale to pierwsze kroki by dobrze wybrać 😉 Książka "Ci, którzy zostali" jest moją trzecią książką w ramach współpracy, w tym drugą od Czwartej Strony. I nawet nie wiecie jak bardzo się cieszę, że moje wybory są, przynajmniej do tej pory, bardzo trafione. Kryminał jak się patrzy. Policjant z przeszłością, zmagający się z kłopotami w pracy, nastolatka, która zaginęła, gang motocyklowy... Powiem Wam, że przy tej powieści nie można się nudzić. Ile tu się działo 🤯 Autorka w ciekawy sposób przybliżyła pracę policji, bardzo mi się podobał ten aspekt, bo poza nadkomisarzem prowadzącym śledztwo, dostaliśmy też jego paru innych współpracowników, ich relacje, stopnie dowództwa, wszystko było interesujące. Bohaterów w tej książce jest wielu, trzeba uważać aby się nie pogubić. W trakcie czytania miałam taką myśl, że akcja jest trochę chaotyczna, że książka mogłaby być dłuższa, wtedy byłaby większa możliwość ukazania emocji bohaterów, ich relacji. Ale wiecie co, po przeczytaniu i przemyśleniu sprawy doszłam do wniosku, że to była naprawdę dobra książka, i dobrze napisana. Kryminał pełen akcji, w którym ciągle się coś dzieje- dostaliśmy to bez zbędnych "dodatków". Jedno "ale" jakie miałam to fakt, że bohater, o którym na stronach 90-91 dostajemy informację, że zmarł, na stronie 146 wychodzi z kantorka i ma swoją kwestię. Wprowadziło mnie to w błąd, od razu zaczęłam analizować czy to możliwe by jednak przeżył, był jakoś związany ze sprawą i tak dalej. Teraz wiem, że najzwyczajniej w świecie to był błąd, zostało wpisane nie to imię. Takie dodatkowe emocje 😂 Wisienką na torcie w tej powieści jest ostatnia scena z udziałem nadkomisarza Supersona- idealne zwieńczenie historii 🤌 Książka mi się podobała, polecam 🖤

Oliwia w krainie snów znajduje ucieczkę od codzienności. Jest pisarką, ale niedocenianą przez najbliższe osoby. Matka wiecznie ją krytykuje I poucza, chłopak wiecznie rozkręca swoją firmę, a w domu tylko śpi. Nawet przyjaciele zawodzą, bo nie mogą się razem dogadać. Marzenia senne otwierają przed Oliwią krainę, w której wszystko jest tak,jak ona chce. Wszystko można zmienić I wymyśleć na nowo. Niezmienny jest Miron, który zostaje jej sennym przewodnikiem. Wszystko jest piękne do czasu, aż sen zaczyna mieszać się z rzeczywistością I do gry wchodzą uczucia. Czy Oliwia odnajdzie swoje miejsce na ziemi? Czy da szansę miłości? Bardzo się cieszę, że sięgnęłam po tę książkę. Na początku przeraziłam się, że to będzie fantastyka z potworami itp. Ale zostałam miło zaskoczana, I nawet, nie wiem kiedy akcja tak bardzo mnie wciągnęła. Książka inna niż wszystkie. Polecam. Książkę przeczytałam dzięki Book Tour u Czytam dla przyjemności.

"Granite Hills" to książka nieprzewidywalna, trzymająca w napięciu i zaskakująca kolejnymi zwrotami akcji. Mocno wciąga, pozwala na oderwanie się od codzienności, w końcu przenosimy się w zupełnie inny wymiar! Idealna dla fanów wampirów i czarownic! Nie mogłam się doczekać, kiedy sięgnę po tę książkę, i gdy wreszcie dostałam ją w ręce, nie zawiodłam się. Akcja toczy się w dobrym tempie, a autorka wciąga czytelnika w świat swoich bohaterów, kreując atmosferę pełną napięcia. Główna bohaterka stara się odwrócić rytuał i walczy z zagrożeniem z zewnątrz, będąc silną i zdeterminowaną postacią. Zakończenie okazuje się nieprzewidywalne, a autorka sprytnie nam tutaj namieszała!